Tutunma

Hoyratça esen rüzgâra inat yürümeye devam ediyordum. Gecenin soğuk karanlığına karışıyordu rüzgârın kulak tırmalayan hırçın uğultusu.

Peki, o çığlık sesi? Neden silinmiyor oraya savuruyordu bedenimi. Dalından yeni kopmuş bir sonbahar yaprağı gibi… Yaralı yüreğimde cayır cayır yanan intikam ateşi günden güne büyüyor, büyüdükçe zehirli bir uyuşturucu gibi yakıp kavuruyordu tüm benliğimi. Sen gittin Zeynep ama kendi isteğinle değil. Çaldılar seni benden. Acımasızca karanlığa ittiler beni. Güneş yok, ışık yok, aydınlık yok. Sadece karanlık var, ha bir de o melek yüzün var hayallerimde. Bembeyaz gelinlik içinde... İki yıl geçti. Dile kolay iki yıl… Peki, unuttum mu o acı çeken yüzünü? Asla! Bir girdap gibi içine çekti beni karanlık sen yokken. Elbette güneş doğacak! Bize kıyanların canını yaktığım zaman o gün doğan güneş ikimiz için aydınlatacak dünyayı. Benden onu aldılar, geriye ne kaldı ki? Kocaman bir boşluk... Sadece tek bir şey dolduracak o boşluğu: İntikam! Canımızı yakanların canını yakacağım. Bizim için Zeynep’im.