Kasırga

Çocukları, ailesi, hayatı her şey gözünün önünden hızla geçiyordu. Üzerindeki kamuajı düzeltti. Birlikte bot bağlayıp, aynı dağda, aynı toprağın üzerine tüfek çattığı şehit arkadaşları geldi gözlerinin önüne. Bu gece onlara kavuşma vaktiydi. Yıllarca bu devletin ve milletin ekmeğini yemiş suyunu içmişti. İçini garip bir huzurun kapladığını hissetti. Sanki yıllardır bu anı bekliyordu. Yüzüne belli belirsiz bir tebessüm yayıldı. Ölmek ve öldürmek için hazırdı. Abdestliydi. Bismillah diyerek ilk adımı atıp yürümeye başladı.

Hz. Hamza’nın Uhud’da yürümesi gibiydi yürümesi. Her an hasmını parçalayabilecek bir aslan gibi cesur, aldığı sorumluluğun bilinci ile mağrur, şehadete yürüyen bir şehit adayı gibi mütevazı adımlar atmaya başladı. O adım adım ilerliyordu şehitler seviniyordu. O adım atıyordu melekler yanında saf tutup yürüyordu. Şehitlik kapısı aralanmaya başlamıştı. Sanki bir rahmet dalgası kendisini sarmış ilerlemesine yardımcı oluyordu. Kendini yokladı, korkuyor muydu? Hayır korkmuyordu. Korkunun nasıl bir his olduğunu unutmuş gibiydi. Sanki birileri yüreğine elini sokmuş ve yüreğinden korkuyu söküp almıştı.