Geceyim Ay’sız

Taşın sabrını sınıyorum
Sular çekildikçe dimağımdan
Görüyorum ki
Zamanla alışıyor
Suskulara da insan
Çoktan savurdum dumanı
Geçiyorum ateşi
Son kez battığında güneş 
Biliyorum bitecek
Kalbimin keşmekeşi
Safran sarısıdır yüzüm
Göz göz yaralıdır özüm
Vakit gelince ne olur
Söyleme sus
Dayanamaz ölürüm
Bundan sonrası kekre, ağır köz
Tevekküldeyim söz ustam söz!