Çoban Yıldızı

Sakınım yasalarından söz ediyorlar. Dönüşüm ilkelerinden. Var olan bir şey, yok olmazmış. Teselli mi yani bu! Hangi fizik yasası, hangi kimyasal ilke, yitirilene feryadı dindirebilir ki... Bilmem kaç kayına geldiğinde, Ganin gibi, öğrenirsiniz ki, birlikte uçarcasına yolları kat ettiğiniz çocukluğunuzun bisikleti "sakınılmıştır"tır. O güzelim tahta kukalar, "dönüşmüş"tür... Hala varlardır. Yalan! Şu dünyanın kim bilir hangi köşesinde, solunan havada, avuçlanan toprakta, içilen suda, yanan ateşte payları olması, neyi değiştirir ki? Yoklar işte. Yasalarmış* Hani o zaman, nerelerde? Nerede bisikletim, kukalarım? Ya ben neredeyim? Onların arkadaşı olan çocuk nerede, söylesenize... Katıştıkları, dönüştükleri şeylerden ayrıştırın, damıtın, geri verin onları hadi... Burada kalamazsın, başa dönemezsin diyor şair... Öyle. Gitmek zorundasın. Dönüşüp sakınılarak bir yaşam sürmelisin. Farkında olsan da olmasan da, attığın her adımda bir bedel ödemelisin. Bisikletin, kukaların, yakınların, sevdiklerin, uğraşların, düşlerin, düşüncelerin... Bedeli var yaşamanın. Bu da bir yasa. Dengeler yasası. Kalamazsın. Başa dönemezsin. Masallara sığınsan?